Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012

Όνειρα ζωής

Μην προσπαθείς να κρυφτείς
πίσω από λόγια που καίνε,
πίσω από λέξεις που βγάζουν φωτιά,
αυτές την αλήθεια τη λένε.

Μην πλησιάζεις εκεί που κανείς
ποτέ το φως δεν το είδε.
Ψάξε μόνος τη κάθε φωνή
που εσένα ζητάει… και φύγε.

Τρέξε σε τόπους αλλιώτικους
με δρόμους μεγάλους και ίσιους.
Αυτό που κάποτε έψαχνες 
τώρα ίσως είναι μπροστά σου.

Κλείσε τα μάτια κι ονειρέψου
αυτά που θέλεις να ζήσεις.
Ζήσε στη φαντασία σου
αν στην αλήθεια δε μπορείς.

Αλλά θυμήσου να τ’ ανοίξεις ξανά
και τη μικρή σου ζωή ν’ αλλάξεις.
Όπως εσύ ονειρεύτηκες
τα πράγματα να τα φτιάξεις.

Τίποτα δεν είναι πιο πικρό
απ’ το δικό σου σκοτεινό μυαλό.
Γι’ αυτό ζήσε μέσα στο φως,
μόνο έτσι θα φύγει ο δικός σου εχθρός.




Σ. Μ.

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

Δάκρυα (Tears)


Δάκρυα! Δάκρυα! Δάκρυα!
Μέσ΄ την ερμιά και μέσ΄ τη νύχτα, δάκρυα,
Που πέφτουν, πέφτουν στάλα – στάλα στο λευκό ακρογιάλι
κι η αμμουδιά τα πίνει,
Δάκρυα και μήτ΄ έν΄ άστρο που να λάμπει όλα άνελπα και μαύρα,
Δάκρυα που τρέχουν απ΄ τα υγρά τα μάτια μιανής μορφής με σκεπασμένο πρόσωπο·
Ω ποια είν΄ αυτή η σκιά;
Η οπτασία αυτή που κλαίει μέσ’ τα σκοτάδια;
Ποιος όγκος άμορφος, εκεί, είναι αυτός σκυφτός στην αμμουδιά;
Κύματα δάκρυα και λυγμοί,
αγωνίες που μέσα πνίγονται κραυγές τρελλές.
Μην είσ΄ εσύ, εσύ τάχα, ενσαρκωμένη τρικυμία,
που υψώνεσαι έτσι και περνάς στον όρμο βιαστικά!
Ω τρικυμία νυχτερινή, πένθιμη κι αγριωπή, με τον αγέρα σου
– όλο σπασμούς κι αλλοφροσύνη!
Ω σκιά τόσο ήρεμη κι αξιόπρεπη τη μέρα, με το γαλήνιο πρόσωπό σου
και με την ταχτικιά περπατησά σου
Όμως τη νύχτα, άμα κανένας δε σε βλέπει και ξεσπάς
– σε τι αβάσταχτον ωκεανόν μεταμορφώνεσαι,
Από δάκρυα! δάκρυα! δάκρυα!


Walt Whitman